Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia: 23 listopada 2017r.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Grażyna Łuczak

Protokolant: st. sek. sąd. Urszula Gancarz

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2017r. w Tarnobrzegu

na rozprawie

sprawy z powództwa P. S. (1)

przeciwko (...) SA w Ł.

o zapłatę kwoty 77.718 zł i ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku , któremu powód uległ w dniu 16 lipca 2013 roku w K.

1.  zasądza od pozwanego (...) SA w Ł. na rzecz powoda P. S. (1) kwotę 26.000 zł / słownie: dwadzieścia sześć tysięcy / z ustawowymi odsetkami od dnia 4 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.682 zł / słownie: dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt dwa / z ustawowymi odsetkami od dnia 27 września 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania,

3.  oddala powództwo w pozostałej części,

4.  znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu,

5.  zarządza zwrot niewykorzystanych zaliczek na rzecz powoda w kwocie 225,54 zł / słownie: dwieście dwadzieścia pięć / i na rzecz pozwanego w kwocie 876,55 zł / słownie: osiemset siedemdziesiąt sześć zł 55/100/

Sygn. I C 470/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 23 listopada 2017 roku

Powód P. S. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w Ł. na jego rzecz kwoty 71.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 4 lipca 2014r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, ból i cierpienia fizyczne i psychiczne związane z wypadkiem drogowym, któremu uległ w dniu 16 lipca 2013r. oraz kwoty 6.717,35 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 września 2014r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania, a także ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku z dnia 16 lipca 2013r., będącego podstawą niniejszego powództwa. Nadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie swojego żądania podał, iż w dniu 16 lipca 2013 roku w K. doznał obrażeń ciała i rozstroju zdrowia w wypadku drogowym. Sprawca tego wypadku M. M., która kierowała pojazdem marki D. (...) została skazana za jego spowodowanie wyrokiem prawomocnym. Powód wskazywał, iż odpowiedzialność za skutki wypadku przejął pozwany na podstawie umowy ubezpieczenia OC zawartej z posiadaczem samochodu D. (...), który wypłacił na rzecz powoda kwotę 9.000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwotę 913 zł tytułem odszkodowania, uznając przy tym, iż powód przyczynił się do wypadku w 50%. Powód wskazywał, iż odpowiednie zadośćuczynienie za doznaną krzywdę stanowi kwota 80.000 zł, zaś dochodzona pozwem kwota odszkodowania obejmuje koszty opieki sprawowanej nad powodem przez jego rodziców oraz koszty dojazdów powoda do placówek medycznych w związku z leczeniem i rehabilitacją. Powód wyliczył, iż łącznie po wypadku wymagał 612 godzin opieki, co stanowi koszt 6.120 zł i po pomniejszeniu tej kwoty o 378 zł otrzymane od pozwanego, a w związku z tym żądanie jego w tym zakresie obejmuje kwotę 5.742 zł. Odnośnie żądania zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych powód podał, iż w okresie od 22 lipca 2013r. do 29 lipca 2014r. pokonał dystans 1.738 km i poniósł w związku z tym wydatek w kwocie 1.453 zł i po uwzględnieniu otrzymanej od pozwanego kwoty 477,95 zł jego żądanie w tym zakresie to kwota 975,35 zł. Powód zaprzeczył stanowisku pozwanego odnośnie jego przyczynienia się do wypadku. W tej kwestii wywodził, iż manewr wyprzedzania rozpoczął jeszcze przed znakiem z zakazem wyprzedzania i zamierzał go zakończyć, gdyby nie zachowanie kierującej samochodem. Zakwestionował także, aby poruszał się z tak znaczną prędkością, jak to wykazuje pozwany, podkreślając przy tym, iż nawet przekroczenie przez niego prędkości ponad administracyjnie dozwoloną w danych warunkach nie miało znaczenia dla zaistnienia wypadku. Powód żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku na przyszłość uzasadniał tym, iż w związku z doznanymi urazami mogą pojawić się w przyszłości dalsze dolegliwości bólowe i powikłania, tym bardziej iż nie powrócił do sprawności sprzed wypadku i będzie objęty dalszym leczeniem.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 15 maja 2015 roku (k. 30) pozwany został zobowiązany do zaspokojenia roszczeń powoda w całości.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty domagał się oddalenia powództwa. Zarzucił, iż powód wykonując manewr wyprzedzania w miejscu niedozwolonym i kierując motocyklem z prędkością 109 km/h przy dozwolonej prędkości 70 km/h przyczynił się do wypadku. Nadto zarzucił, iż żądane przez powoda zadośćuczynienie jest wygórowane i prowadzi do nieuzasadnionego przysporzenia. Zdaniem pozwanego odpowiednie zadośćuczynienie dla powoda to kwota 18.000 zł. Pozwany wskazywał, iż uznał zwrot kosztów przejazdu powoda do placówek medycznych na dystansie 1.738 km, jednakże poniesione z tego tytułu koszty wyliczył, uwzględniając koszt jednego litra benzyny na kwotę 5.50 zł i wielkość jej spalania na 10l/100 km i tym samym uznał, że należne powodowi z tego tytułu odszkodowanie to kwota 955,90 zł, którą pomniejszył o 50% przyczynienia i wypłacił mu kwotę 477,95 zł. Pozwany wywodził także, iż uznał zwrot kosztów opieki nad powodem przez okres 6 tygodni po 3 godziny dziennie i przy stawce 6 zł za godzinę opieki. Koszt ten to kwota 756 zł, którą także pomniejszył o 50% przyczynienia się powoda do wypadku, wypłacając mu 378 zł. Odnośnie żądanych przez powoda odsetek od zadośćuczynienia pozwany zarzucił, iż winny być one przyznane od daty wyrokowania, gdyż Sąd przyznaje odpowiednią sumę zadośćuczynienia, biorąc pod uwagę stan z chwili zamknięcia rozprawy.

Pozwany nie uznał także roszczenia powoda odnośnie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku, zarzucając iż nie wykazuje on interesu prawnego w ustaleniu tej odpowiedzialności i powołując się w tej mierze na terminy przedawnienia roszczeń, których podstawą jest szkoda na osobie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lipca 2013r. w K. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego powód doznał licznych obrażeń ciała, skutkujących długotrwałym leczeniem (dowód: bezsporne).

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2014r. Sąd Rejonowy w Mielcu warunkowo umorzył postępowanie karne wobec M. M. oskarżonej o to, że w dniu 16 lipca 2013 roku w K. nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...) rozpoczynając manewr skrętu w lewo bez należytego upewnienia się czy bezpiecznie może go wykonać wjechała na lewy pas ruchu bezpośrednio przed wyprzedzający ją motocykl K. o nr rej. (...), w wyniku czego doszło do zderzenia pojazdów, a kierujący motocyklem P. S. (1) w wyniku zderzenia doznał obrażeń ciała w postaci złamania trzonu kości udowej lewej, rany szarpanej okolicy kolana lewego, zerwania ścięgna prostownika palca IV dłoni lewej, licznych ran szarpanych dłoni lewej, które to obrażenia naruszają czynności narządów ciała trwających powyżej siedmiu dni, tj. o czyn stanowiący występek z art. 177 § 1 kk na okres próby 2 lat od uprawomocnienia się orzeczenia (dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia 16 czerwca 2014r. sygn. akt VII K 98/14 – akta VII K 98/14 – k. 201).

Bezpośrednio po tym zdarzeniu powód został przewieziony do Szpitala Miejskiego w R. z rozpoznaniem złamania trzonu kości udowej lewej, rany szarpanej okolicy kolana lewego, zerwania prostownika palca IV dłoni lewej i ran szarpanych dłoni lewej. Na Oddziale (...) Urazowo – Ortopedycznej tego szpitala przebywał do dnia 22 lipca 2013 roku. W dniu 17 lipca 2013r. zastosowano u powoda leczenie operacyjne – chirurgiczne opracowanie ran dłoni lewej, szycie ścięgna prostownika palca IV dłoni lewej z usztywnieniem drutem K.. Wykonano operacyjnie zespolenie gwoździem śródszpikowym kości udowej lewej. Zastosowano opatrunek gipsowy i wdrożono farmakoterapię przeciwzakrzepową i antybiotykoterapię.

Ze szpitala powód został wypisany w dniu 22 lipca 2013r. z zaleceniami kontroli w (...), codziennej zmiany opatrunków z ostaniseptem, chodzenia o kulach przez 3 miesiące z wykonywaniem ćwiczeń czynnych w odciążeniu. Założono szynę gipsową na przedramię i dłoń na okres 6 tygodni. Zastosowano leczenie farmakologiczne /karta informacyjna nr ks.gł: (...), karta 66/.

Powód od daty wypisania ze szpitala pozostawał pod opieką (...) ZOZ nr 2 w R.. W terminie od 2 do 15 października 2013r. był poddany zabiegom rehabilitacyjnym: laser, magnetronik, a także ćwiczeniom czynno-wolnym i mobilizującym stawu kolanowego lewego w zakresie indywidualnej pracy z rehabilitantem.

W okresie od 18 do 29 listopada 2013r. powód ponownie przechodził rehabilitację: laser, magnetronik i UD na kręgosłup lędźwiowy.

W związku z dyskomfortem, jaki powód odczuwał na skutek przeżytego urazu odbył on konsultację z psychologiem w dniu 4 grudnia 2013r. w Poradni (...) w K..

W dniach od 17 do 21 lipca 2014r. powód ponownie przebywał w Szpitalu Miejskim w R., gdzie w dniu 18 lipca 2014r. poddano go zabiegowi operacyjnemu, podczas którego usunięto gwóźdź śródszpikowy z kości udowej lewej. Wdrożono antybiotykoterapię, leki przeciwzakrzepowe. Powód został wypisany do domu z zaleceniem kontroli w (...), chodzenia o kulach przez 2 tygodnie, farmakoterapii i zmiany opatrunków z ostaniseptem.

Powód wielokrotnie w 2013 i w 2014 roku zgłaszał się do lekarza rodzinnego po pomoc medyczną z powodu dolegliwości powypadkowych.

(dowód: karta informacyjna nr ks. gł. (...) – k. 66, zaświadczenie – k. 67 i 68, karta informacyjna nr. ks. gł. (...) – k. 69, skierowanie do poradni specjalistycznej – k. 70, wyniki badań – k. 71-75, k. 178-179, zaświadczenie – k. 76, karta informacyjna – k. 79, zaświadczenie lekarskie – k. 172, historia choroby – k. 173-175, k. 176 – 177, 180-182).

W dacie wypadku powód liczył 19 lat. Otrzymał promocję do III klasy szkoły zawodowej. W dniu wypadku jechał na spotkanie z dziewczyną, która jest obecnie jego żoną. Przed wypadkiem był zdrowym, sprawnym mężczyzną. Nie chorował i nie skarżył się na dolegliwości zdrowotne. Prowadził czynne życie towarzyskie, spędzał czas w aktywny sposób – grał w lokalnym klubie piłkarskim w P., interesował się motoryzacją.

Na skutek wypadku powód zmuszony był poruszać się za pomocą kul łokciowych w okresie do sierpnia do października 2013 roku, nie mógł obciążać zoperowanej kończyny. W tym czasie korzystał z pomocy osób trzecich.

W listopadzie 2013 roku powód wrócił na zajęcia do szkoły i zmuszony był w związku z tym nadrabiać ponad dwumiesięczne zaległości.

Dolegliwości bólowe odczuwane przez powoda początkowo były bardzo duże, jednakże z czasem przechodziły w łagodniejsze. Zażywał on środki przeciwbólowe. W związku z zależnością od osób trzecich czuł się rozgoryczony i bezsilny. Bywał rozdrażniony i napięty. Utracił poczucie bezpieczeństwa, martwił się o swoją przyszłość. Miewał trudności ze snem, doraźnie korzystał z pomocy psychologicznej. Miewał lęki w postaci poruszania się pojazdami mechanicznymi i powracających wizji zdarzenia drogowego (dowód: zeznania świadków na rozprawie w dniu 4 grudnia 2015r.: S. S. 00:18:35-00:47:03, B. S. 00:47:03-01:00:30, zeznania powoda na rozprawie w dniu 21 listopada 2017r. – k. 392-393).

W dniu wypadku kierowca pojazdu marki D. (...) M. M. korzystała z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z pozwanym (dowód: bezsporne).

Pismem z dnia 6 lutego 2014r. powód zgłosił szkodę pozwanemu Towarzystwu i wezwał do zapłaty na swoją rzecz kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienia w związku z wypadkiem. Domagał się także zapłaty kwoty 1.355 zł tytułem odszkodowania za utracone w wyniku wypadku mienie.

Pismem z dnia 18 września 2014r. powód domagał się zapłaty na swoją rzecz odszkodowania w wysokości 1.453 zł tytułem poniesionych kosztów dojazdu, kwoty 5.460 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich oraz kwoty 114 zł tytułem kosztów leczenia.

Decyzją z dnia 3 lipca 2014r. pozwany przyznał na rzecz powoda zadośćuczynienie w kwocie 18.000 zł i ustalił stopień przyczynienia powoda do zaistnienia zdarzenia 50%. Powodowi wypłacono kwotę 9.000 zł. Decyzją z dnia 26 września 2014r. pozwany, uwzględniając wcześniej przyjęty stopień przyczynienia wypłacił na rzecz powoda kwotę 912,90 zł tytułem odszkodowania. Pozwany uznał roszczenie powoda w zakresie kosztów leczenia w kwocie 114 zł, kosztów dojazdu (1.738km x 10l/100 km x 5,50 zł) w kwocie 955,90 zł oraz kosztów opieki (6 tyg x 3 godz. dziennie x 6 zł) w kwocie 756 zł. (dowód: zgłoszenie szkody wraz z wezwaniem – k. 86-88 i 90-92, decyzja z dn. 26.09.2014r. – k. 81, decyzja z dn. 3.07.2014r. – k. 80).

W oparciu o opinię biegłej psycholog Sąd ustalił, iż w wyniku wypadku z dnia 16 lipca 2013r. powód doświadczył przemijających łagodnych zaburzeń adaptacyjnych depresyjno – lękowych, krótkotrwale przeżywał objawy obniżonego nastroju, niepokoju, nerwowości, poczucia bezradności, zaburzeń snu. Jego aktywność życiowa była wówczas ograniczona, ale powrócił do normalnego funkcjonowania, choć stale unika sportów kontaktowych. Doświadczane problemy psychologiczne były krótkotrwałe i przemijające i nie pozostawiły żadnego trwałego negatywnego skutku psychicznego u powoda (dowód: opinia biegłej psycholog M. C. – k. 222-224).

W oparciu o opinię biegłego z zakresu ortopedii – traumatologii Sąd ustalił, że cierpienia fizyczne stanowiły bóle o dużym nasileniu, obejmujące okres od chwili wypadku do końca sierpnia 2013r., a więc okres, gdy powód leżał i siadał w łóżku. Po rozpoczęciu chodzenia bóle miały średnie nasilenie i stopniowo do grudnia 2013r. zmniejszały się a od 2014r. były to dolegliwości niewielkie. Po usunięciu zespolenia u powoda występowały bóle okresowe, przeciążeniowe. Bóle te powinny się zmniejszać, a z biegiem czasu być może ustąpią całkowicie. Negatywne skutki doznanego urazu nie powinny ujawnić się w przyszłości. Ograniczenie ruchomości palca po przebytym uszkodzeniu ścięgna nie zwiększy się, ani nie zmniejszy. Jest to stałe następstwo urazu. Ograniczenie to nie wpływa znacząco na funkcje ręki powoda. Zrost złamania uda dokonał się w dobrym ustawieniu odłamów, więc niebezpieczeństwo rozwoju wtórnych pourazowych zmian zwyrodnieniowych w stawach biodrowym i kolanowym jest niewielkie. Rany dłoni lewej i kolana lewego nie spowodowały trwałego uszczerbku na zdrowiu. Blizny nie ograniczają funkcji, a defekt kosmetyczny jest niewielki. Ograniczenie ruchomości palca IV powoduje uszczerbek w wysokości ok. 2-3 %. Przebyte złamanie uda po leczeniu operacyjnym zakończonym dobrym wynikiem powoduje uszczerbek w wysokości ok 15%. Sumaryczny uszczerbek ocenia się na 18%. (dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii – traumatologii W. S. – k. 241-243)

W oparciu o opinię biegłego z zakresu neurologii Sąd ustalił, że na skutek wypadku z dnia 16 lipca 2013 roku powód doznał urazu mnogiego ze złamaniem kości udowej lewej, zerwaniem prostownika palca IV dłoni lewej, ranami szarpanymi okolic kolana lewego i dłoni lewej, powierzchownego urazu głowy. Doznane urazy spowodowały konieczność długotrwałego leczenia m.in. operacyjnego, wiązały się z dolegliwościami bólowymi, które musiały być łagodzone za pomocą leków przeciwbólowych i pozostawiły trwały uszczerbek na zdrowiu. W czasie zdarzenia nie doszło do uszkodzenia centralnego czy obwodowego układu nerwowego, powód nie wymagał po wypadku leczenia i diagnostyki neurologicznej. W związku z tym powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie schorzeń „neurologicznych” . Nie należy się spodziewać, że w zakresie tych schorzeń może dojść do odległych następstw wypadku (dowód: opinia biegłego z zakresu neurologii P. S. (2) – k. 264-265).

W oparciu o opinię i opinię uzupełniającą biegłej z zakresu pielęgniarstwa Sąd ustalił, że opieka osób trzecich świadczona była na rzecz powoda przez jego rodziców, brata i dziewczynę w czasie pobytu powoda w szpitalu w dniach od 16 do 22 lipca 2013r. Rozmiar tej opieki wynosił 2 godziny dziennie. W szczególności opieka ta polegała na dostarczaniu powodowi niezbędnych przyborów toaletowych, bielizny, dokumentów, pomocy w wykonywaniu czynności fizjologicznych , toalecie, przebieraniu, poprawianiu pościeli pomocy przy karmieniu, podawaniu wody i napojów do picia, rozmowie o stanie zdrowia z lekarzami i pielęgniarkami, rozmowie z powodem, czuwaniu przy nim i pocieszaniu go, udzielaniu mu wsparcia psychicznego (7 dni x 2 godziny x 10 zł = 140 zł).

W okresie od 23 lipca do 31 listopada 2013 roku, kiedy powód przebywał w domu potrzebował on pomocy rodziców, którzy na zmianę wymieniali się, bowiem przez miesiąc czasu powód leżał i nie dawał rady wstawać z łóżka. Po miesiącu przy pomocy dwóch kul łokciowych chodził z pomocą do łazienki, w łazience siedział pod prysznicem na krześle, matka pomagała mu w myciu. Zatem w okresie od 23 lipca do 2 września 2013r. tj. przez 42 dni powód wymagał opieki w ilości 8 godzin dziennie (42 dni x 8 godzin x 10 zł = 3.360 zł). W kolejnym miesiącu tj. od 3 września do 15 października 2013r. tj. 43 dni wymagał pomocy osób trzecich w wymiarze 6 godzin dziennie (43 dni x 6 godzin x 10 zł = 2.580 zł). Czynności jakie były konieczne do wykonania przy powodzie w tym czasie to: mycie w łóżku, poprzez podanie miski z wodą, przyborów do mycia, ręcznika, mycie włosów, pomoc w myciu zębów, pomoc w czynnościach fizjologicznych, wykonywanie F. śródskórnie w powłoki brzuszne jeden raz dziennie, zmiana opatrunków, przemywanie rany na dłoni, podawanie leków, mierzenie temperatury ciała, pomaganie przy siadaniu na krześle oraz układanie nogi prawej wyżej, pomoc przy położeniu się do łóżka oraz przy wstaniu z łóżka, pomoc w ubieraniu i rozbieraniu, przygotowywanie i podawanie posiłków i napojów, gotowanie, pranie, prasowanie i sprzątanie, robienie zakupów, zawożenie na porady specjalistyczne i rehabilitację.

W okresie od 17 do 21 lipca 2014r. powód ponownie przebywał w szpitalu, co wiązało się z koniecznością dwugodzinnej pomocy osób trzecich (5 dni x 2 godziny x 10 zł = 100 zł).

W okresie od 22 lipca do 4 sierpnia 2014r. powód przebywał w domu i w tym czasie potrzebował opieki przez 3 godziny dziennie (14 dni x 3 godziny x 10 zł = 420 zł).

Od dnia 5 sierpnia 2014r. powód nie wymagał już opieki osób trzecich.

Łączny wymiar opieki bezpośredniej w zakresie czynności pielęgnacyjno– opiekuńczych wynosił 173 dni, co stanowi łącznie 660 godzinach. Koszt tej opieki to kwota 6.600 zł /660 h x 10 zł/ (dowód: opinia biegłej z zakresu pielęgniarstwa B. K. – k. 285-291, opinia uzupełniająca – k. 360).

W oparciu o opinię i opinię uzupełniającą biegłego z zakresu ruchu drogowego i techniki samochodowej Sądu ustalił, że wypadek w którym uczestniczył powód polegał na zderzeniu się jadącego lewym pasem ruchu motocykla z wyprzedzanym przez niego samochodem marki D. (...), którego kierująca wykonywała manewr skrętu w lewo. Do zdarzenia doszło na lewym pasie ruchu, na wysokości wjazdu na parking, znajdującym się po lewej stronie drogi i w miejscu, gdzie jezdnia oznakowana była podwójną linią ciągłą. Bezpośrednio przed wypadkiem motocykl jechał z prędkością nie mniejszą niż 103 km/h, a samochód D. (...) z prędkością ok. 13 km/h. W tak zaistniałej sytuacji kierujący motocyklem P. S. (1) nie miał możliwości uniknięcia wypadku. Mógłby go uniknąć, gdyby jechał z prędkością nie większą niż 90 km/h.

Zarówno M. M., kierująca samochodem marki D. (...) jak i P. S. (1), kierujący motocyklem swoim zachowaniem naruszyli przepisu ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz zasadę jazdy rozważnej i ostrożnej. Kierujący motocyklem P. S. (1) przyczynił się do powstania wypadku . (dowód: opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego Z. B. – k. 300-326, opinia uzupełniająca – k. 356-358).

Sąd dał w całości wiarę dowodom z ujawnionych na rozprawie dokumentów, gdyż wszystkie zostały sporządzone przez uprawnione organy, w granicach przysługujących im kompetencji i w przepisanej formie, a ich wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu i stron.

Na wiarę zasługują zeznania świadków S. S. i B. S., a także powoda na okoliczność cierpień doznanych przez powoda na skutek wypadku oraz przebiegu leczenia i konieczności świadczenia na jego rzecz opieki osób trzecich.

Sąd dał wiarę opinii biegłego z zakresu ortopedii – traumatologii W. S. oraz opinii biegłego z zakresu neurologii P. S. (2), które są rzetelne, pełne i spójne, a wnioski z nich płynące są zrozumiałe i jasne. Biegli w wyczerpujący sposób odnieśli się do stawianych pytań, wykorzystując przy tym swoje doświadczenie zawodowe i aktualny stan wiedzy w swojej specjalności.

Sąd dał wiarę opinii i opinii uzupełniającej biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego Z. B. .

Przymiotem wiarygodności Sąd obdarzył opinię biegłej psycholog M. C. w zakresie cierpień powoda na skutek doznanych urazów, a tym samym przemijających łagodnych zaburzeń adaptacyjnych depresyjno – lękowych, które obecnie już nie występują.

Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności biegłej z zakresu pielęgniarstwa B. K. w zakresie, w jakim wskazywała zakres i dzienny wymiar opieki osób trzecich nad powodem w trakcie jego leczenia szpitalnego i pobytów w domu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

W ramach żądania powód domagał się zasądzenia dalszej kwoty 71.000 zł zadośćuczynienia podnosząc, iż w jego ocenie odpowiednia kwota z tego tytułu, która rekompensuje doznaną przez niego krzywdę to kwota 80.000 zł. Żądanie pozwu to różnica pomiędzy kwotą 80.000 zł a wypłaconą mu już z tego tytułu kwotą 9.000 zł .

W myśl art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda ta to niemajątkowy skutek naruszenia dóbr osobistych, wywołany uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Uszczerbki te mogą natomiast polegać na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach bezpośrednio związanych ze stanem zdrowia, ale też z jego dalszymi następstwami. Kwestia ustalenia krzywdy ma podstawowe znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która miałaby stanowić jej pieniężną kompensatę. Z rozmiarem krzywdy i wielkością należnego zadośćuczynienia w żadnym razie nie jest jednak równoznaczny ustalony stopień utraty zdrowia (por. wyrok SN z 5 października 2005r., I PK 47/05, Mon. Pr. 2006, nr 4, s. 208). Ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało Sądowi, który dysponuje w takim wypadku większym zakresem swobody, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Nie oznacza to jednak, by ocena Sądu nie poddawała się weryfikacji pod kątem jej zgodności z dyspozycją art. 445 § 1 kc. Kryteria istotne przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia to: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość (wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509). Wszystkie te kryteria winny być odniesione do okoliczności związanych z pokrzywdzonym, przy zastosowaniu zobiektywizowanych kryteriów oceny.

Mając na uwadze, że zadośćuczynienie to ma kompensacyjny charakter ustalenie jego odpowiedniej sumy nie może polegać na przyznaniu wyłącznie symbolicznej kwoty, ponieważ powinna ona odpowiadać wielkości ustalonej krzywdy jako ekwiwalentu utraconych dóbr a w szczególności łagodzić doznaną krzywdę.

Sąd, mając na uwadze rodzaj doznanych przez powoda obrażeń ciała, przebieg leczenia i rehabilitacji, rodzaj zabiegów, którym podano powoda w trakcie leczenia, odczuwany przez niego rozmiar bólu i cierpień fizycznych i psychicznych, ograniczenia wywołane doznanymi obrażeniami uznał, że sumą zadośćuczynienia odpowiednią do poniesionej przez niego krzywdy jest kwota 70.000 zł.

Powód doznał w wypadku licznych obrażeń, w tym złamania trzonu kości udowej lewej, rany szarpanej okolicy kolana lewego, zerwania prostownika palca IV dłoni lewej i ran szarpanych dłoni lewej.

Dolegliwości bólowe odczuwane przez powoda bezpośrednio po zdarzeniu były bardzo silne, po czym występowały z różnym nasileniem i częstotliwością w zależności od działania środków przeciwbólowych.

Leczenie szpitalne po wypadku trwało 7 dni. Po zabiegach operacyjnych powód przez okres około 5 miesięcy zmuszony był poruszać się za pomocą kul łokciowych, zaś przez okres około 1 miesiąca po zabiegu operacyjnym przebywał w pozycji leżącej. Ponadto od czasu opuszczenia szpitala kontynuował leczenie w (...). Zmuszony był korzystać z pomocy członków rodziny w prostych czynnościach życia codziennego, co negatywnie odbijało się na jego stanie psychicznym. Następnie poddawany był rehabilitacji i usprawnianiu. Rok po pierwszym zabiegu operacyjnym powód poddany został kolejnej operacji, zmierzającej do usunięcia gwoździa śródszpilkowego z kości udowej lewej. Kilkukrotnie kierowany był na zabiegi rehabilitacyjne, przyjmował także leki przeciwzakrzepowe. Zabiegi wykonywał w Zakładach Rehabilitacyjnych poza szpitalem, były to zazwyczaj laser i magnetronik.

Sąd miał na względzie także to, iż obrażenia doznane w wypadku spowodowały u powoda 18 % trwałego uszczerbku na jego zdrowiu.

Z powyższych względów zasadnym było ustalenie wysokości zadośćuczynienia na rzecz powoda w kwocie 70.000 zł.

Kolejne roszczenie powoda objęte pozwem dotyczyło żądania zasądzenia na jego rzecz kwoty 6.717,35 zł tytułem odszkodowania. W uzasadnieniu tego żądania powód wskazał, że poniósł szereg wymiernych kosztów, których jedynym celem było odzyskanie sprawności sprzed daty zdarzenia.

Zgodnie z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wynikłe z tego powodu koszty. Celem tego przepisu jest określenie zakresu i sposobu naprawienia szkody majątkowej na osobie. W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, wywołanych tym stanem, a więc wszystkich niezbędnych i celowych wydatków. W szczególności będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego, kosztami transportu, kosztami odwiedzin i opieki osób bliskich, kosztami szczególnego odżywiania i pielęgnacji, kosztami nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej, zwrotem utraconych zarobków, czy też zniszczonych rzeczy. Nie ma wątpliwości , iż korzystanie z pomocy innej osoby i związane z tym koszty stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007, II CSK 474/06/. Legitymacja czynna w zakresie żądania zwrotu tych kosztów przysługuje poszkodowanemu niezależnie od tego, kto sprawuje opiekę nad nim (osoba bliska, np. matka czy żona).

W rozpoznawanej sprawie nie ulegało wątpliwości, że z powodu urazów doznanych w wypadku z dnia 16 lipca 2013r. powód wymagał opieki osoby trzeciej. W istocie taką opiekę otrzymał ze strony swojej matki, ojca i przyszłej żony. Powód wskazał, że wymagał opieki w wymiarze nie mniejszym niż 612 godzin. Tymczasem w świetle opinii biegłej z zakresu pielęgniarstwa wynika, że opieka ta była uzasadniona na rzecz powoda w wymiarze nawet 660 godzin. Jednakże , mając na względzie związanie podstawą żądania powoda Sąd zasądził na jego rzecz zwrot kosztów opieki w wymiarze 612 godzin, ustalając przy tym w oparciu o zasady doświadczenia życiowego koszt jednej godziny sprawowania opieki na kwotę 10 zł. Przyjęta stawka odpowiada wynagrodzeniu za czynności wykonywane na rzecz podopiecznych przez pracowników pomocy społecznej w zakresie czynności życia codziennego. Takiego właśnie rodzaju pomocy potrzebował powód. Pozwany nie uzasadnił, z jakich przyczyn sąd powinien przyjąć do szacowania szkody w tym zakresie inną stawkę, a w szczególności stawkę 6 zł za jedną godzinę opieki.

W związku z powyższym wysokość odszkodowania z tytułu opieki osób trzecich wyniosła 6.120 zł (612 godzin x 10 zł = 6.120 zł).

Sąd podzielił również twierdzenia powoda w zakresie zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych w związku z leczeniem i rehabilitacją, zwłaszcza co do wskazywanej przez niego odległości w wymiarze 1.738 km, która przez pozwanego nie była kwestionowana. Pozwany, likwidując szkodę powoda także uznał, iż w celach leczniczych przejechał on łącznie odległość 1.738 km. Jednocześnie przy uwzględnieniu stawki 5,50 zł za litr paliwa i zużyciu paliwa 10l/100 km /jak przyjął to pozwany/ łączna kwota zwrotu kosztów dojazdów do lekarzy i na rehabilitację to 955.90 zł.

Sąd nie podzielił twierdzeń powoda co do zwrotu na jego rzecz kosztów dojazdu według powoływanego przez niego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.), który stanowi, że stawka za 1 km przebiegu pojazdu dla samochodu osobowego o poj. skokowej silnika powyżej 900 cm ³ nie może być wyższa niż 0,8358 zł. Dojazdy powoda na leczenie i rehabilitację nie mieszczą się w przedmiocie powołanego rozporządzenia i nie są nim objęte. Na podstawie art. 444 § 1 kc powodowi przysługuje zwrot faktycznie poniesionych kosztów, a więc kosztów zużytego paliwa, stosownie do pojemności silnika samochodu, z którego korzystał i średniego zużycia paliwa na 100 km, a także ceny paliwa, które to wskaźniki zostały w wyżej podanym wyliczeniu uwzględnione.

Mając na względzie opinię wydaną przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego Sąd podzielił zarzut pozwanego, iż powód przyczynił się do powstania szkody, a tym samym przyczynienie to powinno być w myśl art. 362 k.c uwzględnione przy obowiązku naprawienia szkody przez pozwanego. Z przepisu tego wynika, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Przyczynieniem się poszkodowanego do powstania szkody jest każde jego zachowanie, pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba. Ustalenie przyczynienia się jest zatem warunkiem wstępnym, od którego zależy możliwość rozważania zmniejszenia odszkodowania, jednakże samo przyczynienie się nie przesądza o zmniejszeniu obowiązku naprawienia szkody.

Sporządzona w toku postępowania opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego pozwoliła Sądowi na ustalenie , iż powód jako kierujący uczestniczącym w wypadku motocyklem poruszał się z prędkością nie mniejsza niż 103 km /h, a więc znacznie przekraczającą prędkość dopuszczalną w miejscu zdarzenia, czyli 70 km/h. Prędkość z którą się on poruszał uniemożliwiła mu uniknięcie wypadku. Z opinii biegłego jednoznacznie wynika, iż przekroczenie prędkości dopuszczalnej przez powoda miało związek przyczynowy z powstaniem wypadku, jak również stanowiło naruszenie przez niego zasady jazdy rozważnej i ostrożnej. Nadto powód, poruszając się z tak znaczną prędkością podjął manewr wyprzedzania hamujących pojazdów i to w miejscu, gdzie było to zabronione znakiem pionowym B-25 /zakaz wyprzedzania/ oraz znakiem poziomym – podwójną linią ciągłą. Biorąc pod uwagę położenie samochodu D. (...) należy stwierdzić, iż nawet w sytuacji, gdyby manewr wyprzedzania powód rozpoczął przed tymi znakami, to i tak zakończyłby go w miejscu do tego zabronionym. Jadące samochody z włączonymi światłami STOP były sygnałem, który powinien był wzbudzić u powoda nieufność, co do możliwości bezpiecznego wykonania manewru wyprzedzania. Podejmując mimo to wyprzedzanie powinien był tak dobrać prędkość, aby w razie wystąpienia sytuacji kolizyjnej mógł bezpiecznie zatrzymać swój motocykl i zjechać na prawy pas ruchu. Zakres przyczynienia powoda z uwagi na naruszenie przepisów ruchu drogowego zarówno co do przestrzegania prędkości jak i co do zakazu wyprzedzania Sąd ocenił na 50%. Istotne w tej mierze jest, iż powód jechał z nadmierną prędkością i przez to przyczynił się do powstania szkody niezależnie od tego, kto ponosi winę. Wraz ze wzrostem prędkości, zwłaszcza przy kierowaniu motocyklem zwiększa się ryzyko wypadku, gdyż wydłuża się droga hamowania pojazdu w sytuacjach zagrożenia na drodze i tym samym zwiększa się ryzyko odniesienia poważniejszych obrażeń. Nie bez znaczenia jest także wykonywanie przez powoda manewru wyprzedzania w miejscu niedozwolonym przepisami ruchu drogowego. Bez większego znaczenia jest, kiedy powód ten manewr zaczął wykonywać. Istotne jest, iż nie powinien on był znaleźć się na z uwagi na zakaz na lewym pasie ruchu w miejscu gdzie doszło do wypadku..

W związku z powyższym wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia pomniejszono o przyjęty stopień przyczynienia, co dało kwotę 35.000 zł (70.000 x 50% = 35.000; 70.000 – 35.000 = 35.000). W związku z wypłaceniem przez pozwanego z tego tytułu w postępowaniu likwidacyjnym kwoty 9.000 zł do zasądzenia pozostała kwota 26.000 zł (35.000 – 9.000 = 26.000).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz sądów apelacyjnych, istnieją dwa różne stanowiska odnośnie daty, od której można zasądzić odsetki od przyznanego zadośćuczynienia. Tutejszy Sąd podzielił w tym zakresie pogląd, zgodnie z którym zobowiązany do zapłaty zadośćuczynienia powinien spełnić swoje świadczenie na rzecz poszkodowanego niezwłocznie po otrzymaniu od niego stosownego wezwania, a jeśli tego nie uczyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek od należnej wierzycielowi sumy. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tej dacie powinny się należeć od tego właśnie terminu (tak: SA we Wrocławiu w wyr. z dn. 18.01.2012r., sygn. akt I ACa 930/11, SA w Warszawie w wyr. z dn. 28.10.2011r., sygn. VI ACa 247/11, SN w wyr. z dn. 18.02.2011r., sygn. I CSK 243/10, SN w wyr. z 14.01.2011r., sygn. I PK 145/10). Sąd w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy ustalił, że krzywda powoda znana była pozwanemu już w dniu następnym, po wydaniu przez pozwanego ostatecznej decyzji w sprawie przyznania zadośćuczynienia, a nie dopiero w dacie wyrokowania, a zatem od daty wydanej przez pozwanego decyzji zasądzone zostały odsetki na rzecz powoda. W szczególności postępowanie dowodowe nie wykazało , aby rozmiar krzywdy doznanej przez powoda od tej daty do dnia wydania wyroku zmienił się. Bierne oczekiwanie na wynik toczącego się procesu narażało pozwanego na ryzyko popadnięcia w opóźnienie lub zwłokę w spełnieniu zadośćuczynienia, co uzasadniało zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odsetek od dnia 4 lipca 2014r., w oparciu o dyspozycję art. 817 § 1 kc.

Wysokość należnego powodowi odszkodowania z tytułu kosztów opieki, po pomniejszeniu o ustalony stopień przyczynienia stanowi kwotę 3.060 zł (6.120 x 50%). Wobec faktu, że pozwany wypłacił powodowi w toku postępowania likwidacyjnego z tego tytułu kwotę 378 zł, to do zasądzenia pozostała kwota 2.682 zł (3.060 – 378 = 2.682). Początek daty płatności odsetek od zasądzonej kwoty został ustalony od dnia 27 września 2014 roku w oparciu o dyspozycję art. 817 § 1 kc, gdyż pozwany wydał ostateczną decyzję w przedmiocie odszkodowania w dniu 26 września 2014 roku , a w związku z tym po tej dacie znajdował się w zwłoce ze spełnieniem tego świadczenia.

Wobec faktu, że pozwany wypłacił powodowi w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 477,95 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu, to po uwzględnieniu stopnia przyczynienia należało uznać, iż żądanie powoda z tego tytułu zaspokoił w całości, skoro wysokość tej szkody powoda to kwota 955.90 zł.

Powód domagał się również ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku, któremu uległ w dniu 16 lipca 2013r. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 lutego 2009r. sygn. akt III CZP 2/09, LEX 483372 wskazał, że pod rządem art. 442 ¹ § 3 kc powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. Wobec powyższego poszkodowany może wnosić nie tylko o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę i odszkodowanie, ale także o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za szkody, mogące powstać w przyszłości w związku z doznanymi obrażeniami ciała i rozstrojem zdrowia. Jest to o tyle istotne, że nie wszystkie szkody na osobie zawsze powstają jednocześnie ze zdarzeniem, które wywołało uszkodzenie ciała i tym samym poszkodowany nie ma możliwości, występując z powództwem o świadczenie, określić wszystkich skutków zaistniałego wypadku, tym bardziej tych, które jeszcze się nie ujawniły, a których wystąpienie jest prawdopodobne.

Z opinii biegłych z zakresu ortopedii – traumatologii i neurologii wynika, że żadne negatywne skutki doznanego przez powoda urazu nie powinny ujawnić się już w przyszłości. Ograniczenie ruchomości palca po przebytym uszkodzeniu ścięgna nie zwiększy się, ani nie zmniejszy. Jest to stałe następstwo urazu. To ograniczenie nie wpływa znacząco na funkcje ręki. Podobnie zrost złamania uda dokonał się w dobrym ustawieniu odłamów, więc niebezpieczeństwo rozwoju wtórnych pourazowych zmian zwyrodnieniowych w stawach biodrowym i kolanowym jest niewielkie. Nie należy się także spodziewać, że w zakresie doznanych urazów może dojść do odległych następstw wypadku w aspekcie neurologicznym. W związku z powyższym Sąd nie znalazł podstaw do ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia wywołującego szkodę na przyszłość, wobec czego powództwo w tym zakresie zostało oddalone. W tej mierze należy wskazać, iż postępowanie dowodowe nie wykazały aby istniało jakiekolwiek prawdopodobieństwo wskazujące na to, że aktualny stan zdrowia powoda nie ujawnia wszystkich skutków uszkodzenia ciała.

Mając powyższe na względzie na podstawie art. 444§ 1 k.c. art. 445 § 1 k.c. art. 362 k.c. oraz art.805 k.c. art. 817 k.c. i art. 822 k.c. oraz art. 9 , 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz art. 189 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

Wobec uwzględnienia żądania powoda w około 37 %, Sąd zniósł wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu (art. 100 k.p.c.). Rozstrzygając w tym przedmiocie, Sąd zważył, że żądanie powoda, jak już wyżej wskazano, było co do zasady słuszne i zostało w części uwzględnione. Przyczyny, dla których oddalono część jego żądania wynikały z zawyżenia żądanej kwoty, zaś wytoczenie powództwa było konieczne z uwagi na odmowę spełnienia jego świadczenia przez pozwanego. Dlatego na tej podstawie Sąd nie dokonywał proporcjonalnego rozliczenia kosztów procesu, ponieważ przeczyłoby to istocie rozstrzygnięcia sporu, bowiem powództwo okazało się słuszne co do zasady. Nadto każda ze stron poniosła koszty związane z opiniami biegłych, które wnioskowała i wynagrodzeniem swojego pełnomocnika.

Na podstawie art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd zarządził zwrot niewykorzystanych zaliczek, uiszczonych przez strony.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)