Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

II Ka 129/19 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu z 2019-07-11

Tytuł:
Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu z 2019-07-11
Data orzeczenia:
11 lipca 2019
Data publikacji:
5 września 2019
Data uprawomocnienia:
11 lipca 2019
Sygnatura:
II Ka 129/19
Sąd:
Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu
Wydział:
II Wydział Karny
Przewodniczący:
Sędzia Robert Pelewicz
Protokolant:
st. sekr. sąd. Marta Czachurska
Hasła tematyczne:
Kradzież
Podstawa prawna:
art. 119 § 1 kw, art. 33 kw
Teza:
1. Istota kradzieży polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej, a więc wyjęciu jej przez sprawcę spod władztwa uprawnionej osoby i objęciu jej we własne władanie. Przy interpretacji pojęcia władztwa należy zwrócić uwagę, że nie zawsze chodzi w tym przypadku o dysponowanie rzeczą w ręku danej osoby. Przez władztwo należy wszakże rozumieć stosunek faktyczny człowieka do rzeczy ruchomej, wyrażający się tym, że pozostaje ona we władztwie danej osoby. Do istoty wykroczenia kradzieży nie należy natomiast późniejsze rozporządzenie rzeczą przez sprawcę zaboru. Przy wykroczeniu kradzieży z art. 119 § 1 kw działanie sprawcy należy uznać za ukończone z chwilą, gdy sprawca zawładnął rzeczą, objął ją w swoje posiadanie, bez względu na to, czy zdołał następnie zamiar rozporządzenia tą rzeczą jako swoją urzeczywistnić, czy też nie. W konsekwencji, w zakresie wykładni znamienia zabór należy zaakceptować teorię zawładnięcia, a tym samym w przypadku kradzieży sklepowej dla przyjęcia dokonania sprawca nie musi opuścić obiektu marketu z towarem, który zabrał na terenie marketu i za który nie zapłacił ceny (tak trafnie T. L. Krawczyk, Iter delicti kradzieży, Palestra 2004, nr 11–12, s. 33). 2. Nie ulega wątpliwości, że opierając się przede wszystkim na analizie osobowości ..... a więc cechach jego charakteru, usposobieniach związanych z choroba alkoholową, poziomem umysłowym, reakcjach emocjonalnych, stosunku do otoczenia i zachowania się w różnych sytuacjach życiowych wynikających z dotychczasowej karalności za wykroczenia z art. 119 § 1 kw, to rekonstrukcja procesu motywacyjnego zachodzącego w psychice obwinionego .... w dniu 7 sierpnia 2018 r., kiedy to w sklepie ...., wszedł w posiadanie jednego piwa puszkowego marki ŻYWIEC o wartości 2,99 zł należącego do ...., nie pozostawia wątpliwości, że zabierając puszkę piwa z półki sprzedażowej działał w celu jej przywłaszczenia w celu wypicia tegoż piwa. 3. Skarżący podnosząc zarzut w punkcie 2. apelacji zdaje się nie dostrzegać, że wobec obwinionego w zaskarżonym wyroku zaocznym orzeczono karę nie za jedno wykroczenie, a za cztery wykroczenia na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw. Należy bowiem wziąć pod uwagę również to, że obwiniony w tym samym czasie dokonał kilku kradzieży i był to (jest to) niejako jego sposób na życie. Z notatki urzędowej wynika, że .... miał prowadzone 20 postępowań w sprawach o wykroczenia z art. 119 § 1 kw (k. 53). Świadczy to o znacznej demoralizacji obwinionego, jak również o tym, że dotychczas orzekane wobec niego kary nie zrealizowały swoich celów w zakresie wychowawczym, jak i zapobiegawczym. Tak więc cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma kara osiągnąć wobec ..... prowadzą do wniosku, że tylko kara o charakterze izolacyjnym wdroży go do poszanowania dóbr chronionych prawem, co w przyszłości miałoby zapobiec popełnieniu przez niego kolejnego wykroczenia. Skoro dotychczasowe postępowania i ukarania za wykroczenia nie odniosły zamierzonego celu z punktu widzenia prewencji indywidualnej, to także i wzgląd na wychowawcze oddziaływanie na ...... uzasadnia konieczność jego izolacji w zakładzie karnym, a efekt ten może zostać spełniony tylko poprzez orzeczenie wobec niego kary aresztu. Jak słusznie zauważ obrońca obwinionego na podstawie opinii psychiatrycznej: „obwiniony w czasie popełnienia zarzucanych mu wykroczeń miał zachowaną zdolność rozumienia ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem” (s. 2 apelacji). Oznacza to, że obwiniony z pełną premedytacją wykorzystuje swoją sytuację osobistą, a przede wszystkim rozpoznany u niego zespół psychoorganiczny oraz uzależnienie od alkoholu, do unikania odpowiedzialności za popełnione wykroczenia, a z popełniania wykroczeń kradzieży uczynił sobie sposób na życie i stałe źródło dochodu.
Istotność:
Dodano:  ,  Opublikował(a):  Dorota Koper
Podmiot udostępniający informację:  Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu
Osoba, która wytworzyła informację:  Sędzia Robert Pelewicz
Data wytworzenia informacji: