II Kz 261/19 - postanowienie z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu z 2020-01-16
- Tytuł:
- Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu z 2020-01-16
- Data orzeczenia:
- 16 stycznia 2020
- Data publikacji:
- 26 marca 2020
- Data uprawomocnienia:
- 16 stycznia 2020
- Sygnatura:
- II Kz 261/19
- Sąd:
- Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu
- Wydział:
- II Wydział Karny
- Przewodniczący:
- Sędzia Robert Pelewicz
- Protokolant:
- st. sekr. sąd. Marta Czachurska
- Hasła tematyczne:
- Kara pieniężna
- Podstawa prawna:
- art. 611ff kpk, Decyzja Ramowa Rady z dnia 24 lutego 2005 r. 2005/214/WSiSW w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym.
- Teza:
- 1. Wykonaniu w Polsce w trybie przepisów rozdziału 66b kpk podlegać może wydane w innym państwie członkowskim UE orzeczenie o karach o charakterze pieniężnym. Zgodnie z art. 611ff § 1 kpk karą o charakterze pieniężnym jest obowiązek uiszczenia przez sprawcę określonych w orzeczeniu kwoty pieniężnej jako kary za popełnione przestępstwo - w razie gdy orzeczenie wydane w innym państwie członkowskim UE dotyczyć będzie kary za popełnione wykroczenie, nie stanowi to podstawy do odmowy jego wykonania, gdyż zgodnie z art. 1 lit. b Decyzji Ramowej Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 22.3.2005.L 76/16 PL – dalej decyzja ramowa), również obowiązek uiszczenia określonej kwoty pieniężnej w związku z popełnieniem wykroczenia jest karą o charakterze pieniężnym - tak też należy rozumieć odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisów rozdziału 66b kpk zawarte w art. 116b § 1 kpw. 2. Skoro w postępowaniu o wykonaniu orzeczenia o karach o charakterze pieniężnym innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej chodzi o wykonanie prawomocnego już orzeczenia, to wykluczone również jest badanie, czy przestępstwo, wykroczenie za które karę wymierzono, faktycznie miało miejsce. Reasumując powyższe argumenty skarżącego, kwestionujące merytoryczną zasadność wydanego w Holandii orzeczenia o nałożeniu kary o charakterze pieniężnym nie mają znaczenia w niniejszej sprawie. Tę kwestie winny być przez ukaranego wyjaśnione w postępowaniu toczącym się w państwie obcym. 3. Przepis art. 611 ff § 1 kpk należy rozumieć w ten sposób, że prawomocne orzeczenie o karze o charakterze pieniężnym podlegające wykonaniu na gruncie prawa polskiego będzie dotyczyło również orzeczeń wydanych w innym państwie przez organ inny niż sąd w odniesieniu do czynów podlegających karze zgodnie z prawem państwa wydającego, pod warunkiem, że dana osoba miała możliwość skierowania sprawy do rozstrzygnięcia przez instytucję umocowaną ustawowo w systemie organów ochrony prawnej, mającą charakter stały w tym systemie, respektującą między innymi zasadę kontradyktoryjności, a także zapewniającą jawność postępowania oraz inne możliwości obrony oskarżonego, która w swoim postępowaniu zawiera również inne cechy charakterystyczne dla postępowania karnego. Nie musi to być przy tym sąd karny w rozumieniu prawa polskiego. Może to być również instytucja o charakterze administracyjnym, jeżeli spełnia wyżej wskazane wymagania. 4. Zgodnie z motywem czwartym decyzji ramowej, obejmuje ona także „kary o charakterze pieniężnym wymierzane w związku z naruszeniem przepisów ruchu drogowego”, a art. 5 ust. 1 decyzji ramowej, wymieniając czyny, w wypadku których wymierzona za nie kara pieniężna podlega wykonaniu w trybie tej decyzji ramowej, stanowi, że w grupie tej mieszczą się m.in. naruszenia przepisów ruchu drogowego. Warto w tym kontekście zauważyć, że wyrokiem z 14.11.2013 r., w sprawie C-60/12, w postępowaniu dotyczącym egzekucji kary pieniężnej nałożonej na M.B. (ECLI:EU:C:2013:733, Legalis 740022), Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozstrzygał wątpliwość odnoszącą się do wyrażenia sąd właściwy także w sprawach karnych (art. 1 lit. a pkt III decyzji ramowej 2005/214/WSiSW). Jak stwierdził, wyrażenie to nie może zostać pozostawione ocenie państw członkowskich UE, bowiem z wymogu jednolitego stosowania prawa UE wynika, że należy mu nadać w całej Unii autonomiczną i jednolitą wykładnię, uwzględniając kontekst przepisu oraz cel realizowany przez decyzję ramową. Trybunał orzekł, że w zakres tego pojęcia wchodzą wszelkie organy, które orzekają w postępowaniu mającym zasadnicze cechy postępowania karnego. Chodzi tu w szczególności o związanie zasadami: nulla poena sine lege, winy jako podstawy odpowiedzialności, adekwatności/proporcjonalności kary. Trybunał rozstrzygnął ponadto niejasność sformułowania o możliwości skierowania sprawy do rozstrzygnięcia przez sąd właściwy także w sprawach karnych (art. 1 lit. a pkt III decyzji ramowej 2005/214/WSiSW) stwierdzając, że ten wymóg jest spełniony także wtedy, gdy przepis nie przewiduje możliwości bezpośredniego skierowania sprawy do rozstrzygnięcia przez "sąd właściwy także w sprawach karnych", lecz przewidziany jest środek zaskarżenia orzeczenia organu niesądowego (organu administracyjnego), działający kasatoryjnie.
- Istotność:
Dodano:
,
Opublikował(a):
Dorota Koper
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu
Osoba, która wytworzyła informację: Sędzia Robert Pelewicz
Data wytworzenia informacji:
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu
Osoba, która wytworzyła informację: Sędzia Robert Pelewicz
Data wytworzenia informacji: