Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

POSTANOWIENIE

Dnia 6 października2020 r.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pelewicz

Protokolant: Marta Czachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 6 października 2020 roku sprawy B. Ż. skazanego za przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks, w przedmiocie zażalenia skazanego na postanowienie Sądu Rejonowego w Stalowej Woli z dnia 23 stycznia 2020r. w sprawie II Ko 1400/20 w przedmiocie zarządzenia wobec skazanego wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności,

na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 15 § 1 kkw

p o s t a n o w i ł :

I.  uchylić zaskarżone postanowienie i umorzyć postępowanie wykonawcze w przedmiocie zarządzenia wobec skazanego B. Ż. wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności w miejsce niewykonanej grzywny orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Stalowej Woli z dnia 31 grudnia 2018r., sygn. II K 626/17;

II.  zwolnić skazanego B. Ż. w całości od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a poniesionymi w tym zakresie wydatkami obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Stalowej Woli z dnia 31 grudnia 2018r., w sprawie II K 626/17, a utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu w sprawie II Ka 245/19, B. Ż. za popełnienie przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks został skazany na karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł. Nadto Sąd zwolnił skazanego od kosztów sądowych.

Powyższy wyrok uprawomocnił się dnia 30 maja 2019r.

Następnie postanowieniem z dnia 23 stycznia 2020r. sygn. II Ko 1400/19 Sąd Rejonowy w Stalowej Woli na podstawie art. 46 § 1 pkt 2 i § 2 kkw w zw. z art. 178 § 1 kks zarządził wobec skazanego B. Ż. wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności w wymiarze 25 dni w miejsce niewykonanej kary grzywny orzeczonej ww. wyrokiem. W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał, że skazany nie uiścił dobrowolnie nawet części grzywny, a egzekucja komornicza nie była wszczynana z uwagi na spodziewaną bezskuteczność.

Powyższe postanowienie zaskarżył zażaleniem skazany B. Ż., wskazując że od sierpnia 2019r. w Sądzie Rejonowym w Białogardzie leży wniosek o wydanie wyroku łącznego w sprawach II K 442/17 Sądu Rejonowego w Białogardzie i II K 626/17 Sądu Rejonowego w Stalowej Woli. Kary grzywny z obu tych wyroków podlegają łączeniu. Obecnie zaś skazany spłaca ratalnie karę grzywny orzeczoną w sprawie II K 442/17 Sądu Rejonowego w Białogardzie.

Skazany wniósł o umorzenie postępowania w niniejszej sprawie i niezasądzanie kary zastępczej.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu stwierdził, co następuje:

Zażalenie skazanego B. Ż. zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy w Białogardzie w dniu 2 lipca 2020r. wydał pod sygn. II K 288/19 wyrok łączny, którym połączył węzłem kary łącznej m.in. grzywnę orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Stalowej Woli z dnia 31 grudnia 2018r. w sprawie sygn. II K 626/17 – a która to kara jest przedmiotem niniejszego postępowania wykonawczego. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się w dniu 12 lipca 2020r.

Skro więc doszło do orzeczenia kary łącznej w wyroku łącznym, to z mocy art. 576 § 1 kpk nie podlegają już wykonaniu jednostkowe wyroki w zakresie tej kary lub kary łącznej za te przestępstwa, które spełniły warunki wskazane w prawie materialnym do orzeczenia kary łącznej. Formuła niewykonywania wyroków jednostkowych orzekających czy to kary jednostkowe, czy to obecnie kary łączne obejmuje tylko te z nich, które stały się elementem „pozytywnym" wydanego następnie wyroku łącznego. Stan ten następuje z chwilą uprawomocnienia się wyroku łącznego.

W realiach rozpoznawanej sprawy oznacza to, że orzeczone wobec skazanego B. Ż. jednostkowe kary grzywny objęte wyrokiem łącznym również nie podlegają wykonaniu, gdyż wykonaniu podlega orzeczona w ich miejsce kara łączna grzywny. Nie jest więc możliwe zarządzenie wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności w miejsce niewykonanej jednostkowej kary grzywny objętej następnie wyrokiem łącznym. Wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności w miejsce niewykonanej kary grzywny objętej następnie wyrokiem łącznym i karą łączną grzywny może być bowiem zarządzone jedynie w związku z karą grzywny podlegającą wykonaniu. Tym samym - mając na uwadze powyższe uwarunkowania normatywne - kara grzywny orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Stalowej Woli z dnia 31 grudnia 2018r., w sprawie II K 626/17, nie podlega już wykonaniu, gdyż w tym zakresie w obrocie prawnym pozostaje wyłącznie wyrok łączny Sądu Rejonowego w Białogardzie z dnia 2 lipca 2020r., w sprawie II K 288/19.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych postępowania odwoławczego – przy założeniu, że względy słuszności nie są związane z sytuacją rodzinną, majątkową czy dochodami skazanego, lecz z innymi szczególnymi okolicznościami tego samego postępowania, które wskazują na to, że ta osoba, w tej wyjątkowej sprawie nie powinna ponieść kosztów sądowych - uzasadnia treść art. 624 § 1 in fine kpk. Nie ulega bowiem wątpliwości, że do kosztów powstałych w toku postępowania wykonawczego nie odnosi się już rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zawarte w prawomocnym wyroku skazującym lub innym orzeczeniu kończącym postępowanie jurysdykcyjne. Kwestia ta musi więc zostać rozstrzygnięta autonomicznie w danym postępowaniu incydentalnym (zob. postanowienie SA w Gdańsku z 07.09.2017., II AKzw 1328/16, Legalis 1538701).

Przyjmując, że wskazana reguła może znaleźć odpowiednie zastosowanie w realiach rozpoznawanej sprawy, należy zwrócić uwagę, że w przedmiotem tego postępowania jest rozstrzygnięcie kwestii zarządzenia wobec skazanego B. Ż. wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności w wymiarze 25 dni w miejsce niewykonanej kary grzywny w stosunku do osoby, która ma status skazanego prawomocnym wyrokiem sądu. Przepisy Kodeksu karnego wykonawczego nie przewidują zaś normy ustanawiającej regułę, w myśl której o zasądzeniu na rzecz strony postępowania incydentalnego (np. skazanego) poniesionych przez nią wydatków miałoby przesądzać jedynie to, czy zapadło korzystne dla niej rozstrzygnięcie. W konsekwencji, dla rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu nie ma nawet znaczenia to, że skarżący inicjujący postępowanie incydentalne na etapie wykonawczym wykazał co do zasady trafność wysuwanego żądania i zapadło orzeczenie zgodne z jego wnioskiem zawartym w zażaleniu. Nie budzi bowiem wątpliwości, że wobec braku odmiennych unormowań w postępowaniu wykonawczym na mocy art. 1 § 2 kkw odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy art. 627 kpk, co oznacza, że co do zasady kosztami sądowymi obciążony powinien zostać skazany, chyba że zachodzą przesłanki do zwolnienia go od obowiązku ich zapłaty. Skazany powinien, co do zasady, zwrócić Skarbowi Państwa wydatki wyłożone (tymczasowo) na postępowanie incydentalne w stadium wykonawczym, jeśli nie są one objęte zwolnieniem ustawowym (zob. K. Postulski, Orzekanie o kosztach sądowych w postępowaniu wykonawczym, „Prokuratura i Prawo” 2013, nr 10, s. 109).

Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono, jak w sentencji.