Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

POSTANOWIENIE

Dnia 1 sierpnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu - II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pelewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Czachurska

przy udziale prokuratora Łukasza Rozbickiego z Prokuratury Rejonowej w Mielcu oraz przy udziale prokuratora Arkadiusza Jarosza z Prokuratury Okręgowej w Tarnobrzegu

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 1 sierpnia 2019 r.

sprawy A. D.

skazanego za przestępstwa z art. 300 § 2 kk i inne

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

p o s t a n a w i a :

I. na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 kpk umorzyć postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego;

II. kosztami procesu o bciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Prawomocnym wyrokiem z dnia 17 grudnia 2018 r. w sprawie II K 56/18, Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu wydał wyrok łączny obejmujący skazania A. D. wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu z dnia 15 lipca 2018 r., w sprawie II K 14/18 oraz Sądu rejonowego w Mielcu z dnia 9 marca 2018 r., w sprawie II K 586/17. Cytowany wyrok łączny został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 25 kwietnia 2019 r., w sprawie II AKa 15/19.

W dniu 15 kwietnia 2019 r. Przewodniczący II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w Mielcu sporządził notatkę sygnalizującą, że wyrok Sądu Rejonowego w Mielcu w sprawie II K 586/17 nie był objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu w sprawie II K 14/18. W konsekwencji postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2019 r., w sprawie II K 184/19 Sąd Rejonowy w Mielcu uznał się niewłaściwym i przekazał sprawę A. D. o wydanie wyroku łącznego do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Tarnobrzegu.

Jak wynika z akt przedmiotowej sprawy Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu wyrokiem łącznym z dnia 17 grudnia 2018r. w sprawie II K 56/18, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 25 kwietnia 2019 r. w sprawie II AKa 15/19 orzekł wobec A. D. karę łączną 9 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności z zaliczeniem na poczet kary łącznej pozbawienia wolności kar już odbytych.

Nie ulega więc wątpliwości, że wyrokiem łącznym z dnia 17 grudnia 2018 r.
w sprawie II K 56/18, objęto nie tylko wyrok łączny Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu z dnia 5 lipca 2018 roku w sprawie II K 14/18, ale i wyrok Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia 9 marca 2018 r., w sprawie II K 586/17.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu stwierdził, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 569§ 1 i § 2 kpk jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby, którą prawomocnie skazano lub wobec której orzeczono karę łączną wyrokami różnych sądów, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący lub łączny w pierwszej instancji, orzekający kary podlegające łączeniu. Jeżeli w pierwszej instancji orzekały sądy różnego rzędu, wyrok łączny wydaje sąd wyższego rzędu. Jeżeli jednak brak jest warunków do wydania wyroku łącznego, to zgodnie z treścią art. 572 kpk, sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania.

O spełnieniu warunków wymierzenia kary łącznej przesądza zawsze prawo materialne (zob. wyrok SN z 01.12.2004 r., IV KK 278/04, OSNwSK 2004/1/2234), ale w związku z tym podkreślenia wymaga w tym miejscu, że przepis art. 572 kpk ma zastosowanie tylko wtedy, gdy w ogóle brak jest warunków do wydania wyroku łącznego, a więc gdy z orzeczonych wobec skazanego wyroków nie można orzec żadnej kary łącznej, a jako przykłady sytuacji braku warunków do wydania wyroku łącznego wskazuje się: niespełnienie wymogów określonych w art. 85 kk i brak warunków określonych w art. 569 § 1 kpk (zob. A. Światłowski, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, (red.) J. Skorupka, Legalis 2019, wydanie 31, teza 1 do art. 572).

Warunki do orzeczenia kary łącznej zachodzą wówczas, gdy sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, (art. 85 § 1 kk), przy czym podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 kk, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1 (art. 85 § 2 kk). Zarazem podstawą orzeczenia jednej kary łącznej nie może być kara wymierzona za przestępstwo popełnione po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania innej kary podlegającej łączeniu oraz ta kara odbywana w czasie popełnienia czynu (art. 85 § 3 i § 3a kk). W przypadku spełnienia warunków z art. 85 kk sąd jest obowiązany do wydania wyroku łącznego, co oznacza brak swobody w doborze skazań podlegających łączeniu i niemożność pominięcia części z nich (wyr. SN z 11.7.2008 r., III KK 82/08, OSNwSK 2008/1/1447).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy wskazać, że powoływany w piśmie Sądu Rejonowego w Mielcu wyrok - w sprawie II K 586/17, został już objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu - w sprawie II K 56/18. Wobec powyższego analizując sytuację prawną A. D. należy wskazać, że obecnie nie ma podstaw do wydania względem niego nowego wyroku łącznego, gdyż wyroki, które podlegały połączeniu zostały już objęte węzłem kary łącznej w wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, w sprawie II K 56/18. Oznacza to jednakowoż, że przepis art. 572 kpk nie ma zastosowania w realiach rozpoznawanej sprawy, albowiem już uprzednio prawomocnie orzeczono o połączeniu tych samych wyroków wobec tej samej osoby, a umorzenie postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego następuje także z uwagi na negatywną przesłankę rei iudicatae (art. 17 § 1 pkt 7 kpk), gdy już uprzednio prawomocnie orzeczono o połączeniu tych samych wyroków wobec tej samej osoby, względnie gdy uprzednio umorzono postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego z powodu braku warunków do wydania wyroku łącznego (zob. postanowienie SN z 11.04.2018., IV KK 87/18, Legalis 1799094). Prawomocne zakończenie postępowania o wydanie wyroku łącznego (jak w sprawie II K 56/18 - Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu) obejmującego kary orzeczone prawomocnymi wyrokami (jak w sprawie II K 586/17 - Sądu Rejonowego w Mielcu) stanowi - przy braku podstaw do zastosowania art. 575 kpk - negatywną przesłankę procesową w postaci stanu rzeczy osądzonej (rei iudicatae) i wyklucza ponowne rozstrzyganie o połączeniu tych kar, powinno zatem skutkować umorzeniem w tej części postępowania karnego, zgodnie z nakazem określonym w art. 17 § 1 pkt 7 kpk (zob. wyrok SN z 30.11.2011 r., II KK 149/11, OSNKW 2011/12/113).

Uwzględniając powyższe oraz treść przepisu art. 17 § 1 pkt 7 kpk, z uwagi na wystąpienie negatywnej przesłanki procesowej do wydania wyroku łącznego w postaci powagi rzeczy osądzonej, postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego wobec A. D. należało umorzyć. Niewątpliwie bowiem brak jest w realiach rozpoznawanej sprawy określonych w art. 575 kpk warunków, które pozwalałyby na ponowne procedowanie w sprawie o wydanie wyroku łącznego. Przesłanka wydania w sprawie kolejnego wyroku łącznego, obejmującego swym zakresem tożsame kary objęte już wyrokiem łącznym, albo postanowieniem o umorzeniu postępowania w sprawie połączenia tychże kar może wystąpić, jeżeli po wydaniu wyroku łącznego zajdzie potrzeba wydania nowego wyroku łącznego. Potrzeba wydania nowego wyroku łącznego zachodzi wtedy, gdy po wydaniu wcześniejszego wyroku łącznego wydany zostanie nowy wyrok skazujący, który podlega połączeniu z wyrokami połączonymi we wcześniejszym wyroku łącznym lub choćby jeden z wyroków stanowiących podstawę wyroku łącznego ulegnie uchyleniu lub zmianie - wyrok łączny traci moc, a sąd w miarę potrzeby wydaje nowy wyrok łączny(zob. wyrok SA w Katowicach z 28.10.2010 r., II AKa 354/10, OSAK 2010/Nr/4/21).

Tak więc w sytuacji procesowej A. D. wydanie kolejnego wyroku łącznego, obejmującego swym zakresem tożsame kary objęte już wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, w sprawie II K 56/18, będzie możliwe:

- jeżeli choćby jeden z wyroków stanowiących podstawę wyroku łącznego Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, w sprawie II K 56/18, ulegnie uchyleniu lub zmianie;

- jeżeli wydany zostanie nowy wyrok skazujący, który podlega połączeniu z wyrokami połączonymi w wyroku łącznym Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, w sprawie II K 56/18.

Orzeczenie o kosztach sądowych uzasadnia art. 632 pkt 2 kpk.