Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 302/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu z dnia 27 czerwca 2024 r. w sprawie II K 439/23

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z apelacji oskarżyciela publicznego

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który nie pozostawał bez wpływu na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżona nie dopuściła się zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu z art. 13 §1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uprawdopodobniła w sposób niebudzący wątpliwości, że oskarżona dopuściła się czynu przestępnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższy zarzut w ocenie Sądu odwoławczego nie jest zasadny.

Na wstępie poczynionych rozważań należy wskazać, że uchybienie, o jakim stanowi przepis art. 438 pkt 3 kpk, ma miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego - nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (błąd dowolności). Może być, zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (art. 7 kpk). Dodać przy tym należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może, tak jak w niniejszej sprawie, polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd I instancji. Skarżący nie może, ograniczać się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez Sąd a rzeczywistym, w jego ocenie, przebiegiem zdarzenia, ale powinien wskazać, na czym konkretnie błąd w ustaleniach faktycznych polega (wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74).

Wskazane w apelacji argumenty w żaden natomiast sposób nie podważają prawidłowości dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, co do uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej czynu, a kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku żadnej z powyższych form błędu nie ujawniła. Słuszne bowiem jest twierdzenie Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło tezy wniesionego przeciwko B. S. aktu oskarżenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że w sposób prawidłowy zostały ocenione w sprawie zebrane dowody.

Z wyjaśnień oskarżonej (k. 375-376, 485v-486), które zostały uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne wynika, że ból w nodze B. S. odczuwała ona już wcześniej. Z tą chorą nogą w/w przychodziła do pracy z uwagi na nagromadzenie obowiązków i wszyscy pracownicy wiedzieli, że B. S. ma problemy z poruszaniem się. Mimo tego oskarżona nie chciała korzystać ze zwolnienia gdyż ze schorzeniem dało się funkcjonować. Natomiast w dniu zdarzenia w/w zaczęła przesuwać kosze po chlebie ułożone w tzw. wieżę i w momencie gdy jeden z koszów się osunął B. S. próbując go złapać niefortunnie stanęła, co spowodowało stały ból w kończynie, który w zasadzie w/w nie pozwolił na swobodne poruszanie się. W efekcie tego zajścia dalszy dzień pracy upłynął B. S. na tym, że siedziała w kuchni na tzw. odbieraku. Również po skończonej pracy oskarżona nie chciała pomocy ze strony koleżanek, będąc w tym względzie zawstydzona i sama udała się do domu. Następnie B. S. została zawieziona przez córkę kuzynki M. R. na (...) do D. skąd została skierowana na oddział ortopedii w T.. Ponadto w swoich wyjaśnieniach B. S. podała spójnie, że po zakończeniu wizyty w szpitalu o zdarzeniu poinformowała kierownika kuchni, wskazując, że będzie przebywać na zwolnieniu, oraz, że do zdarzenia doszło na terenie zakładu pracy na rampie.

Nie jest natomiast odpowiednią przeciwwagą do zdyskredytowania wyjaśnień oskarżonej fakt, że B. S. podpisała protokół powypadkowy bez wniesienia do niego uwag i zastrzeżeń. Słusznie bowiem w zakresie powyższego wskazuje Sąd I instancji w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku, że w/wymieniona działała w zaufaniu do członków komisji powypadkowej. Natomiast doświadczenie życiowe wskazuje, że strony postępowań często nie zapoznają się z całością przedstawionych im do zapoznania obszernych, formalnych dokumentów lub czynią to bez zrozumienia.

Powyższe wyjaśnienia oskarżonej znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków w osobach Ł. B. (k. 371, 500v), R. S. (k. 46v, 488), częściowo E. T. (k. 351-352, 490), M. K. (k. 491) i E. B. (k. 491v), oraz w dokumentacji medycznej jak i opinii biegłego ortopedy-traumatologa (k. 384, 404-413, 475-484, 512-515).

Świadek Ł. B. w swoich zeznaniach wskazał, że rozmawiał on z B. S. w dniu zdarzenia widział, jak w/w podpierała się i narzekała na ból nogi, jednakże od świadka oskarżona pomocy nie chciała.

Natomiast świadek R. S. wskazał w swojej relacji, że widział B. S. siedzącą przy tzw. obieraku oraz, że słyszał na korytarzu głosy o bolącej nodze.

Świadek M. K. wskazała natomiast, że od E. T. dowiedziała się, że coś się stało oskarżonej. Nadto świadek potwierdziła, że chciała w dniu 27 kwietnia 2023 r. odwieść B. S. do domu ta jednak nie chciała pomocy, gdyż stwierdziła, że da radę. Świadek potwierdziła również, że oskarżona utykała na nogę co widać ewidentnie na zabezpieczonym w sprawie nagraniu (k.358-364), jak także podkreśliła, że B. S. przed dniem zdarzenia kulała.

Także świadek E. B. podała spójnie w złożonych zeznaniach, że oskarżonej coś się stało w nogę podczas przepychania skrzynek. Nadto w/wymieniona wskazała że B. S. podczas wychodzenia z pracy w dniu zdarzenia uskarżała się na ból nogi i twierdziła, że będzie jej ciężko zejść z klatki schodowej oraz kierować samochodem.

Natomiast, co szczególnie warte podkreślenia, słusznie Sąd Rejonowy ocenił jako wiarygodne w części zeznania E. T. dotyczące tych depozycji, w których świadek potwierdzała, że usłyszała krzyk oskarżonej i prawdopodobnie później mogła z nią rozmawiać na temat zdarzenia wypadkowego. Pozostała zaś część relacji E. T. nie jest zgodna ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i stanowi jak to podkreślił Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu nieświadomą konfabulację w/wymienionej.

Również zeznania J. O. (k. 40-41, 487v-488) potwierdziły fakt otrzymania od oskarżonej informacji o zdarzeniu.

Także świadek E. S. (k. 490v) wskazywała, że oskarżona miała już wcześniej problemy z nogą, która ją bolała, a nadto świadek zrobiła oskarżonej kanapkę, gdyż siedząc na obieraku B. S. nie miała sił aby przejść w to miejsce kuchni, gdzie przygotowuje się posiłek.

Co istotne z zalegającej w aktach sprawy opinii wynika, że zakres zmian opisanych w badaniu rezonansem umożliwiał B. S. chodzenie i noszenie średnich ciężarów oraz poruszanie się po równej nawierzchni. Natomiast osoby cierpiące na tego rodzaju schorzenia i prezentujące analogiczne zmiany mogą poruszać się i przesuwać ciężkie przedmioty bez wykazywania bólu i bez istotnego uszczerbku dla zdrowia. Dlatego też oskarżona, choć wcześniej odczuwała ból, z powodu dolegliwości zwyrodnieniowych, to mogła wykonywać normalną pracę i dopiero zdarzenie z dnia 27 kwietnia 2023 r. spowodowało istotny rozwój zespołu bólowego, który jej to uniemożliwił.

W tym miejscu należy wskazać, że na pojęcie usiłowania składają się trzy elementy, które muszą wystąpić kumulatywnie: zamiar popełnienia czynu zabronionego, bezpośrednie zmierzanie do jego dokonania oraz brak dokonania.

Ponadto należy przypomnieć skarżącemu, że strona przedmiotowa przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 kk polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub nieudolności do należytego rozumienia przestępczego działania. Błędem w rozumieniu znamion tego przestępstwa jest niezgodność między obiektywną rzeczywistością, a jej odbiciem w świadomości człowieka. Warunkiem, więc koniecznym istnienia błędu jest konfrontacja obiektywnej rzeczywistości ze stanem świadomości człowieka. Wprowadzeniem w błąd jest więc wszelkie zachowanie wytwarzające w świadomości innej osoby mylny obraz rzeczywistości.

Przestępstwo określone w art. 286 § 1 kk jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem, powodujące rezultat w postaci zmniejszenia stanu majątkowego podmiotu, w stosunku do którego nastąpiło rozporządzenie. Przestępstwo oszustwa charakteryzuje się, więc dwoma przedmiotami czynności wykonanej. Zachowanie sprawcy skierowane jest, bowiem z jednej strony na osobę, która dokonuje niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, z drugiej zaś strony na mienie, które sprawca uzyskuje w wyniku rozporządzenia. Istotne natomiast jest to aby pomiędzy zachowaniem się sprawcy, przyjmującym postać działania, a szkodą w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem zachodził związek przyczynowy i chodzi tu o tego rodzaju powiązanie, zgodnie z którym nie nastąpiłoby niekorzystne rozrządzenie mieniem bez określonego zachowania sprawcy.

Wreszcie co w przedmiotowej sprawie ma zasadnicze znaczenie dla jej prawidłowego rozstrzygnięcia przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 kk jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Jego znamiona podmiotowe znacznie wybiegają poza samo zachowanie się zewnętrzne sprawcy. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując więc zachowanie w ramach realizacji zamiaru musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Tak więc zamiar bezpośredni w przestępstwie oszustwa obejmuje zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Sprawca musi bowiem chcieć użyć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia przy realizowaniu znamion przestępstwa. Zamiar sprawcy na płaszczyźnie intelektualnej musi więc obejmować dwa elementy. Z jednej strony, sposób zachowania sprawcy, tzw. środek intelektualny – wprowadzenie w błąd i z drugiej strony sprawca musi mieć świadomość, że co najmniej może uzyskać korzyść majątkową z planowanego zachowania w wyniku zastosowania sposobu działania. Oznacza to, że zamiar oszustwa musi przyjmować postać chęci skierowanej na zachowanie prowadzące do wywołania błędu i chęci doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę. Tym samym elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca bowiem nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. Oba te elementy muszą być objęte świadomością sprawcy. Oszustwo z punktu widzenia znamion strony podmiotowej może być bowiem popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym – dolus coloratus, obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania sprawcy (por. wyrok SN z 22.11.1973 r., III KR 278/73).

O zamiarze sprawcy przesądza całokształt tak podmiotowych, jak i przedmiotowych okoliczności. Dopiero bowiem na podstawie wszystkich okoliczności dotyczącego danego wypadku i osoby sprawcy możliwe jest odtworzenie rzeczywistych przeżyć sprawcy i ustalenia do czego zmierzał i czego chciał. Dla przyjęcia zamiaru konieczne jest ustalenie, że sprawca miał świadomość przekazywania osobie rozporządzającej mieniem nieprawdziwych informacji i czynił to, aby doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (por. Kodeks karny. Nowa kodyfikacja karna. Przestępstwa przeciwko mieniu. Zeszyt 21, Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas. Warszawa 1998 r., str. 195-198, tezy 49, 50, 51 i 55).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że oskarżona nie miała zamiaru wprowadzać pokrzywdzonego w jakikolwiek błąd, a tym samym swoim działaniem nie zmierzała w sposób bezpośredni do dokonania przestępstwa oszustwa.

Uszło uwadze skarżącego bowiem to, że B. S.:

⚫

nie podjęła żadnych czynności zmierzających do realizacji oszustwa;

⚫

w dniu 27 kwietnia 2023 r. faktycznie doszło do nasilenia dolegliwości bólowych u oskarżonej w związku z przepychaniem koszy na chleb i złym stąpnięciem w/w, a okoliczność ta miała miejsce na terenie zakładu pracy;

⚫

oskarżona poinformowała kierownika kuchni po wizycie w szpitalu, że ma zwolnienie lekarskie i to była jedyna aktywność B. S. w niniejszej sprawie, co jest rzeczą oczywistą, gdyż każdy pracownik, stara się zawiadomić przełożonego o swojej absencji w miejscu pracy;

⚫

B. S. nie dążyła w żaden sposób do powołania komisji wypadkowej, która sporządziła protokół powypadkowy nr (...), gdyż nastąpiło to z inicjatywy J. O.;

⚫

oskarżona nie domagała się także żadnego odszkodowania;

⚫

B. S. nie zakwestionowała ustaleń zespołu powypadkowego stwierdzającego, że zdarzenie z dnia 27 kwietnia 2023r. nie było wypadkiem przy pracy, a nawet nie wdała się w nieformalną dyskusję z jej członkami, podpisując jedynie protokół.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie doszło do popełnienia przestępstwa usiłowania oszustwa. To prokurator stawiając oskarżonej zarzuty i kierując do sądu akt oskarżenia w sposób pobieżny przeanalizował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Należy bowiem w tym miejscu przypomnieć, że rolą oskarżyciela publicznego jest zgromadzenie takiego materiału dowodowego, którego wymowa potwierdzi fakt popełnienia przestępstwa przez oskarżonego. Należy wręcz podkreślić, że oskarżyciel publiczny nie zadbał nawet o tak elementarną kwestię, jak ustalenie wysokości w jakiej miało rzekomo dojść do usiłowania niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Oczywistym natomiast jest, że przy przestępstwie stypizowanym w art. 286 § 1 kk (do znamion którego należy m.in. doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem), niezbędnym z punktu widzenia wypełnienia ustawowych znamion czynu zabronionego, jest ustalenie konkretnej wartości mienia (wysokości szkody) objętego tym niekorzystnym rozporządzeniem. Wskazanie w opisie czynu wysokości szkody poniesionej przez podmiot pokrzywdzony tym przestępstwem jest z kolei niezbędne z uwagi na inne rozstrzygnięcia sądu orzekającego w sytuacji wydania wyroku skazującego, chociażby ustalenia okoliczności łagodzących lub obciążających przy ustalaniu rodzaju i rozmiaru instrumentów reakcji karnoprawnej.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania stosownie do treści art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 454 § 1 kpk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle naprowadzonych wyżej okoliczności wniosek oskarżyciela publicznego nie jest zasadny.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu na podstawie art. 437§1 kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja oskarżyciela publicznego i podniesiony w niej zarzut nie znalazł akceptacji Sądu II instancji. Wobec powyższego brak było jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia wniesionej apelacji.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonej B. S. kwoty 840 złotych tytułem kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 634 kpk w zw. z art.632 pkt 1 kpk w zw. z § 11 ust 2 pkt 4.

III

Obciążenie kosztami postępowania odwoławczego Skarbu Państwa uzasadnia treść art.636 § 1 kpk.

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania stosownie do treści art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 454 § 1 k.p.k.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana