Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

POSTANOWIENIE

Dnia 30 czerwca 2020r.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu – II Wydział Karny

Przewodniczący – Sędzia Robert Pelewicz

Protokolant - Grażyna Żyła

w sprawie skargi skazanego R. S. na zarządzenie Sędziego Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu z dnia 5 czerwca 2020r. w przedmiocie pozostawienia bez rozpoznania wniosku o udzielenie zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w SDE,

na mocy art. na mocy art. 7 § 5kkw w zw. z art. 43lf § 2 kkw

p o s t a n a w i a :

utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.

UZASADNIENIE

Zarządzeniem Sędziego Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu (sędziego penitencjarnego) z dnia 5.06.2020 r., wydanym na podstawie art. 43lf § 2 kkw wniosek skazanego R. S. o udzielenie zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego pozostawiony został bez rozpoznania, albowiem udzieleniu takiego zezwolenia na przeszkodzie stały warunki techniczne.

Skargę na to zarządzenie złożył skazany podnosząc, że nie zgadza się z takim rozstrzygnięciem, gdyż w jego mieszkaniu pod adresem B. (...) zasięg jest prawidłowy i w związku z tym istnieją warunki techniczne do odbywania kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu zważył, co następuje:

Skarga skazanego nie jest zasadna.

Na wstępie wymaga podkreślenia, że w obowiązującym stanie prawnym nie jest aktualny pogląd prawny, iż nie podlega zaskarżeniu zarządzenie sędziego penitencjarnego o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku o wykonanie kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego z powodu braku warunków technicznych (tak np. postanowienie SA w Krakowie z 17.06.2011., II AKzw 524/11, KZS 9/11 poz. 54, zbiór 3091). Wynika to stąd, że w rozumieniu art. 7 § 1 kkw „decyzja” oznacza rozstrzygnięcie konkretnej kwestii bez względu na to, czy formalnie rozstrzygnięcie to zostanie nazwane decyzją. Formą decyzji jest także zarządzenie, które zgodnie z art. 18 § 2 i 3 kkw mogą wydać: prezes sądu, upoważniony sędzia i sędzia penitencjarny. Jako przykład takiej decyzji należy wskazać zarządzenie sędziego penitencjarnego o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku udzielenie zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, gdy udzieleniu takiego zezwolenia na przeszkodzie stałyby warunki techniczne. Zwłaszcza jeśli się zwróci uwagę na brzmienie normatywu art. 34 § 2 kkw, który jednoznacznie i wyraźnie stanowi, że wydane w formie zarządzenia rozstrzygnięcie sprawy przez sędziego penitencjarnego jest decyzją, wskazując dodatkowo wprost, że na taką decyzję sędziego penitencjarnego przysługuje skarga do sądu penitencjarnego. Tak więc kontekst gramatyczny, systemowy i celowościowy art. 43lf §2 kkw w odniesieniu do normatywów: art. 2 pkt 4 kkw, art. 7 § 1 kkw, art. 18 § 2 i 3 kkw, art. 34 § 2 kkw , nie pozostawia wątpliwości, że zarządzenie sędziego penitencjarnego o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku o wniosku o wykonanie kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego z powodu braku warunków technicznych podlega zaskarżeniu w drodze skargi.

W konsekwencji skazany może zaskarżyć zarządzenie sędziego penitencjarnego wydane na podstawie art. 43lf § 2 kkw w trybie wynikającym z treści art. 7 § 1 kkw. Choć oczywistym jest, że skarga ta nie jest odwołaniem, to stanowi ona jednak swoisty środek zaskarżenia i należy do kategorii środków odwoławczych właściwych postępowaniu wykonawczemu. Na tle regulacji art. 7 § 3 - 5 kkw skarga posiada bowiem wszystkie cechy takiego środka odwoławczego w postaci skargowości, względnej suspensywności, względnej dewolutywności oraz reformatoryjności (zob. szerzej: J. Lachowski, T. Oczkowski, Skarga skazanego, s. 8–9). Dlatego uznanie skargi za środek odwoławczy uzasadnia na gruncie art. 1 § 2 kkw odpowiednie stosowanie do tej instytucji przepisów o postępowaniu odwoławczym w zakresie nieuregulowanym w Kodeksie karnym wykonawczym.

Przechodząc do realiów rozpoznawanej skargi, to na wstępie trzeba wskazać, że czynności podjęte przez sędziego penitencjarnego w związku z wnioskiem skazanego R. S. o udzielenie zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego są zgodne z treścią § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 10.10.2016 r. w sprawie sposobu oraz szczegółowych warunków wykonywania kar, środków karnych i środków zabezpieczających w systemie dozoru elektronicznego (Dz.U. poz. 1698), który stanowi, że po otrzymaniu wniosku o udzielenie zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego sąd penitencjarny wprowadza do systemu komunikacyjno-monitorującego dane dotyczące wniosku oraz niezwłocznie po otrzymaniu wniosku o udzielenie zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego wysyła w tym systemie do podmiotu dozorującego żądanie nadesłania informacji, czy warunki techniczne nie stoją na przeszkodzie udzieleniu skazanemu zezwolenia.

Jak wynika z raportu Podmiotu Dozorującego z dnia 29.04.2020 r. (k.15 akt sprawy), stwierdzono brak warunków technicznych do odbywania kary w Systemie Dozoru Elektronicznego przez skazanego, pod adresem B. (...), ze względu na zbyt niski poziom sygnału (...) niezbędnego do poprawnej pracy stacjonarnego urządzenia monitorującego. Ocena możliwości techniczno – organizacyjnych w tym zakresie niewątpliwie należy wyłącznie do Podmiotu Dozorującego, albowiem zarówno sąd i strony postępowania wykonawczego nie mają ani niezbędnej wiedzy specjalistycznej, ani niezbędnych urządzeń pomiarowych.

Powyższe ustalenia mają istotne znaczenie dla przyjęcia braku zasadności skargi skazanego R. S., albowiem udzielenie skazanemu zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego ma nie tylko charakter fakultatywny i jest oparte na ocenie sądu co do zasadności i celowości uwzględnienia wniosku w tym przedmiocie, opartej na omówionych warunkach, wskazanych w art. 43la § 1–3 kkw, ale także uzależnione jest od zaistnienia wymogu formalnego, którego istnienie powinno być ustalone przed rozpoznaniem wniosku, a więc i przed badaniem istnienia pozostałych warunków, w postaci ustalenia, czy odbywaniu kary w tym systemie nie stoją na przeszkodzie warunki techniczne obejmujące w szczególności liczbę oraz zasięg dostępnych nadajników i rejestratorów oraz możliwości organizacyjne ich obsługi (art. 43la § 1 pkt 5 kkw). W tym właśnie celu, jak już wyżej wskazano, bezzwłocznie po złożeniu wniosku, sąd penitencjarny żąda od podmiotu dozorującego nadesłania informacji, czy warunki techniczne pozwalają na niezwłoczne rozpoczęcie wykonywania kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego. Jeżeli zaś z informacji uzyskanych od podmiotu dozorującego wynika, że nie jest możliwe niezwłoczne rozpoczęcie wykonywania kary w tym systemie, sędzia penitencjarny podejmuje decyzję w formie zarządzenia o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania (art. 43lf § 2 kkw).

Zgodnie więc z art. 43lf §2 kkw brak warunków technicznych obliguje do zakończenia postępowania w przedmiocie udzielenia stosownego zezwolenia poprzez pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Dlatego też skarga wywiedziona przez skazanego R. S. nie mogła odnieść skutku zamierzonego przez skarżącego - i należało na podstawie art. 7 § 5 kkw orzec jak w treści niniejszego postanowienia.

Sędzia

Sygn. akt IIKow 165/19/el

ZARZĄDZENIE

Odpis postanowienia doręczyć skazanemu R. S. na adres ZK D. – OZ w C. z pouczeniem.

Dnia 30.06.2020r. Sędzia R. Pelewicz

Wykonano dnia.................................

sekretarz sądowy

Pouczenie:

Niniejsze postanowienie jest prawomocne i środki odwoławcze nie przysługują.